Գրկիր ինձ....
Հավատս է կորել.....
Ես չեմ վախենում կորցնել, վախենում եմ փնտրել ու չգտնել....
Ասում են թերահավատները հույսի հանդեպ ավելի զգայուն են դառնում, ես չեմ ուզում հուսալ, հուսալը թույլերին է հատուկ....
Գիտե՞ս ինչքա՜ն ողբալի է, երբ ոչ թե հավատասում ես ինչ-որ մեկի հավատարմությանը, այլ հույս ունես, որ նա հավատարիմ է....
Իսկ ես վախենում եմ կորցնել իմ հավատարմությունը, որովհետև արժեքներն եմ կորցնում.... Ի վերջո հավատարմություն ո՞ւմ հանդեպ, կամ ինչի՞.... մտածելուց գալիս ես այն եզրակացության որ առաջին հերթին պիտի հավատարիմ լինես քո հանդեպ, քանզի դու ես տերը, որովհետև դա նախևառաջ պարտավորեցնում է պատասխանատու լինել սեփական երջանկության համար: Իսկ երբ քո այդ կախվածությունից մի ազատություն ես ստեղծում` դառնում ես անձնավորված հավատարմություն.....
Բայց այնուամենայինիվ հավատը....
Ցանկացած հարցում կարող ես հույս ունենալ, բայց երբ հավատում ես ինչ-որ բանի իրականությանը կամ իրականանալիությանը` դա թևեր է տալիս....
Ամեն անգամ սանիկներիս կնքելիս երբ քահանան հարցրել է "երեխան զի՞նչ խնդրե" և ստպել է երեք անգամ պատասխանել "հավատ, հույս, սեր, մկրտություն", ամեն անգամ մի ներքին մղումով ցանկացել եմ գոռալ` հավա՜տ ու կրկին հավատ.....
Աղոթքներս այս անգամ էլ
Չհասան քո բարձր գահին
Ու հույսերս այս անգամ էլ
Լքեցին իմ հիվանդ հոգին
Ինձ էլ ոչինչ պետք չի կյանքում
Ոչ հույս, ոչ սեր
Թե կարող ես, ամենակա՛լ
Խաբված հոգուս հավատ դու բեր
Ինձ հավատ բեր
Բայց ոչ հույսի
Այլ այս մանկան
Ծիծաղի պես
Արցունքի պես
Ջիջ հավատ բեր
Ու ես այդժամ
Կառնեմ թևեր
Կմագլցեմ
Նոր բարձունքներ
Հավատն է լոկ,
Որ մեր կյանքում լույս է տալիս,
Որ մեր հոգուն հույզ է տալիս,
Ու նաև հույս ապագայի....
...Թե հավատալ կարենայի՜....
Հ.Գ. Հուսալը տառապանք է, հավատալը երջանկություն.....
Երջանիկ եղեք.....
No comments:
Post a Comment