Հիվանդասենյակի դուռը բացվեց, ու միջանքից ներս ընկած լույսի շողերի մեջից երևաց բժիշկ Տիգրանյանի կերպարանքը:
Սասունը դադարեցրեց լացը, նայեց իր հայրենակցին ու թախանձեց.
- Բժի՜շկ այս հիվանդ ազգեն միակ առողջին ինչո՜ւ հոգեբուժարան ձգած եք: Ազգիդ մեռած հատվա՜ծը հոս բերելու էր.....
- Սասո՛ւն, հանգստացիր խնդրեմ, աս գիշեր ես հոս պիտ ըլլամ, ողջ գիշեր կրնանք խոսիլ:
- Ի՜նչ խոսինք, բժիշկ, լալ է պետք, լալ ու լա՜լ....ինչո՞ւ ես չմեռա, ինչու դո՜ւ չմեռար, ինչո՞ւ ապրեցինք, որ այս ամոթալի խարանը ճիտերուս առած ապրի՞նք:
- Հանգստացի՛ր Սասուն, դեռ կհասցնենք խոսիլ, մի լար:
- Բժի՜շկ, դուն չե՜ս հասկնար ինձի, բժի՜շկ ես բյուր մահեր տեսած մարդ եմ, որ այդ բյուրի մեջ տասը կռիվ տվող ձեռք չտեսավ,- լաց եղավ Սասունը, ապա բժշկի լռությունից օգտվելով շարունակեց, - Սարասփելի է ազգը, որ ինքնակամ մորթվելու կերթա, բժիշկ աս աչքերս էին զոր հազարավոր մահեր տեսան, արյուն, լաց ու կոծ: Աս աչքերս էին, օր ամոթից արյունկոխ էղան, երբ մի ողջ ժողովուրդ, ոչխարհի մը հոտին պես գայլերուն զոհ գնաց...ու ոչ մի դիմադրությո՜ւն.... Ո՜ւր էր ազգին պատիվը, երբ քսան հրացանավորներ 1500 հոգու քշելով հասցրին Դեր-Զոր: 3000 ձեռք չկրցան կռիվ տալ 40 փամփուշտի դեմ ու կոտորվեցան անողոք, տղամադիկ կնոջ տարազ հագան, դիակներու տակ պառկեցան օր փրկվեն: Ամոթը ո՞ւր էր ջանմ.... Ազգիդ քաջությունն ո՞ւր կորավ....Բժիշկ, կրնա՞ս հասկնալ իմ ցավը: Ինչո՞ւ չորցեր էր ազգիդ արգանդը, օր հերոսներ չծնավ: Ուրիշ ազգի մը ճակտին կա՞ նման բան գրած:
Սասունը դադարեցրեց լացը, նայեց իր հայրենակցին ու թախանձեց.
- Բժի՜շկ այս հիվանդ ազգեն միակ առողջին ինչո՜ւ հոգեբուժարան ձգած եք: Ազգիդ մեռած հատվա՜ծը հոս բերելու էր.....
- Սասո՛ւն, հանգստացիր խնդրեմ, աս գիշեր ես հոս պիտ ըլլամ, ողջ գիշեր կրնանք խոսիլ:
- Ի՜նչ խոսինք, բժիշկ, լալ է պետք, լալ ու լա՜լ....ինչո՞ւ ես չմեռա, ինչու դո՜ւ չմեռար, ինչո՞ւ ապրեցինք, որ այս ամոթալի խարանը ճիտերուս առած ապրի՞նք:
- Հանգստացի՛ր Սասուն, դեռ կհասցնենք խոսիլ, մի լար:
- Բժի՜շկ, դուն չե՜ս հասկնար ինձի, բժի՜շկ ես բյուր մահեր տեսած մարդ եմ, որ այդ բյուրի մեջ տասը կռիվ տվող ձեռք չտեսավ,- լաց եղավ Սասունը, ապա բժշկի լռությունից օգտվելով շարունակեց, - Սարասփելի է ազգը, որ ինքնակամ մորթվելու կերթա, բժիշկ աս աչքերս էին զոր հազարավոր մահեր տեսան, արյուն, լաց ու կոծ: Աս աչքերս էին, օր ամոթից արյունկոխ էղան, երբ մի ողջ ժողովուրդ, ոչխարհի մը հոտին պես գայլերուն զոհ գնաց...ու ոչ մի դիմադրությո՜ւն.... Ո՜ւր էր ազգին պատիվը, երբ քսան հրացանավորներ 1500 հոգու քշելով հասցրին Դեր-Զոր: 3000 ձեռք չկրցան կռիվ տալ 40 փամփուշտի դեմ ու կոտորվեցան անողոք, տղամադիկ կնոջ տարազ հագան, դիակներու տակ պառկեցան օր փրկվեն: Ամոթը ո՞ւր էր ջանմ.... Ազգիդ քաջությունն ո՞ւր կորավ....Բժիշկ, կրնա՞ս հասկնալ իմ ցավը: Ինչո՞ւ չորցեր էր ազգիդ արգանդը, օր հերոսներ չծնավ: Ուրիշ ազգի մը ճակտին կա՞ նման բան գրած:
