Գառնիկը...

Պատերազմը նոր էր սկսվել, երբ Գառնիկը կամավոր գրվեց: Շրջսովետում չեմուչում արին, ընդդիմացան.
- Ախր այ Գառնիկ ջան, կոլխոզի նախագահ մարդ ես, բա դու որ գնաս, ո՞վ պիտի գյուղին տիրություն անի:
- Նեմեցը որ գյուղ հասավ, նա կկառավարի,- հանգիստ ասաց Գառնիկն ու պահանջեց, որ դիմումը ստորագրեն,- հմի սաղս նստենք մեր գործն անե՞նք, բա պատերազմ ո՞վ գնա:

Ազնիվը....

Գյուղի տիրացուն` Գրիգորը, ում ամբողջ գյուղը Տացու էր ասում, առավոտյան ժամերգությունից հետո եկել տուն, բազմել էր թախտին ու տեր ողորմյա էր քաշում, ծույլ-ծույլ հորանջելով: Հանկարծ տան դուռը բացվեց ու հևիհև ներս ընկավ իրիցկինը.
-Տացո՛ւ, ասում են Համբիկենց Գառնիկը Ազնիվին տանից դուրս ա արել:
-Մեղա՜ քեզ տեր աստված, ո՞ր մեղքի համար:
-Ո՜վ ա իմանում…. Հրեն Ազնիվը սուսուփուս բողչեքն ա կապում
-Իրիցկի՛ն, հլա մի փիլոնս բեր…

Տացուն դինջ-դինջ հագավ փիլոնն ու մանրիկ քայլերով դուրս եկավ բռնեց գյուղամեջի ճամփան:
Ակումբի պատերի տակ արևկող արած ծերունիները Տացուին տեսնելով իրար օգնելով ոտքի կանգնեցին ու գլխարկները ձեռքներին բարև բռնեցին:

Վառված ժամը....

Գյուղի թավադը դատ էր կտրում….
Ժողովուրդը խմբվել էր գեղամիջում, ու տազ արարծ լսում էր:
Ազնիվենց Կարապետը գյուղի ժամը կրակն էր տվել, տերտերն էլ մեջը….
Էստեղ էնտեղ իրար մեջ խոսում էին.
-Այտա սենց բան ո՞վ էր տեսել, մարդ էլ աստծու տունը վառի՞… թո՜ւհ, սատանա…
-Ո՞վ գիտի, ի՜նչ չարքեր են մտել փորը…
-Վառել էր ու փոշմանել… վառվող եկեղեցու դիմաց չոքել աղոթք էր անում:
-Վաաաա՜….