Գրիչս սև
Լռին ու հեզ
Ճռճռում է մատներիս մեջ:
Սպիտակ թուղթս նրա քայլքից
Թեև տխուր թանաքոտվում,
Բայցևայնպես հղում է ինձ
Մագնիսական երջանկություն:
Հեռո՜ւ ես դու
Մենա՛կ եմ ես,
Մնացել են նամակներս...
Որբևայրի...
Տողերս գրվող ձգվում են հեռու,
Ուզում են հասնել ճերմակ ափերիդ,
Հանդա՜րտ սահելով բարձրանալ դեպ վեր,
Համբույրով գրկել շուրթերդ կարմիր:
Հեռո՜ւ ես դու,
Մենա՛կ եմ ես,
Մնացել են շրթունքներս...
Որբևայրի...
Հուշերս, պառկած մահվան մահիճում,
Մի վերջին անգամ նայում երկնքին,
Ու գոլորշու պես սավառնում են վեր՝
Մնաս բարովի շշունջը շուրթին:
Հեռո՜ւ ես դու,
Մենա՛կ եմ ես,
Մնացել են լոկ հուշերս...
Որբևայրի...
Գիսշերվա միջից անձրևն արտասվում,
Թափվում է դեմքիս, զուլալվում, պարզվում,
Դառնում արցունքի փոքրիկ զույգ կաթիլ
Ու համառորեն աչքերիս սառում:
Հեռո՜ւ ես դու,
Մենա՛կ եմ ես,
Մնացել են զգացմունքներս...
Որբևայրի...
Այսօր ինձ հետ չես, հեռու ես անգամ.
Իմ անհուն սիրուց գեթ մի բան մնաց,
Որն ինձ հետևում ամեն մի վայրկյան,
Ամեն անկյունում գտնում, քրքջում,
Ժայթքում է դեմքիս, ոռնում ականջիս,
Մի սոսկալի բառ` կարոտ, կարոտել...
Ա՜խ, թե ում են պետք
Անփարատելի
Ու անկշռելի
Կարոտներն իմ այս...
Որբևայրի...
No comments:
Post a Comment