Մենության մեջ կանգնած է նա՝
Չոր ու դալուկ ճյուղերը իր երկինք ցցած:
Ոչ ոք չկա, ոչինչ չկա, մենակ է նա
Տերև չունի, շվաք չունի, ո՞վ մոտ կգա....
Ոչ մի անցորդի չի հրապուրում,
Ոչ ոք չի գալիս նրան տեսության,
Առաջվա կյանքը այսօր չի խնդում,
Այսօր նա չոր է, այսօր ծեր է նա:
Շիվերը նրա պտուղից բուսած,
Սնված մայրական քաղցր սնունդով,
Հեռու են քաշվել իրենց դալարած
Ծաղկած ճյուղերը մի կողմ պահելով:
Գոնե հով արեք ձեր մորը սիրող,
Ճյուղերով նրա քրտինքը սրբեք,
Չէ՞ որ մարմինը արևից այրվող
Ձեզ սնելով է այսպես չորացել:
Քանի՜ գարուն է, նա էլ չի ծաղկում,
Վերջին գարունն էլ գուցե չտեսնի,
Կջարդվի մեջքը մի անփույթ քամուց
Քարե ծանրությամբ կընկնի գետնին:
Կգտնի մի ծեր փայտահատ նրան,
Որախ ու զվարթ իր տուն կտանի,
Ուր կացինը սուր միայնակ ծառի
Ճակատագիրը կվերջաբանի....
