18.9.13

ՄԻՆՉ ԿՀԵՌԱՆԱՄ...

Մի օր էլ ես վեհ կամ վհատ,
Կամ հագեցած, կամ անհագուրդ,
Գլուխս կախ, կամ ձիգ, հպարտ,
Կհեռանամ` պատմության մեջ
Գրանցվելով որպես աբսուրդ...
Ու երբ կսկսի արյունս սառել,
Ես կհեռանամ իմ հին օրերի երգը շուրթերիս`
Քարտեզագրումն ացած ճամփեքիս
Թողնելով հաջորդ սերնդին ջահել...

Ու մինչ այդ դու գեթ քայլիր իմ կողքից,
Սեթևեթանքով քո եթերային,
Ու ես հոգով ու մարմնով,
Իմ պարադոքսալ էությամբ ամբողջ
Կզոհաբերվեմ քո խենթ քայլերին:
Կդառնամ ածխի մի փոքրիկ կտոր քո վառ կրակում
Ծուխ կներշնչեմ, հուր կարտաշնչեմ,
Հայացք-հնոցիդ խորխորատներում
Այրվելով լրիվ` հանգիստ կհանգչեմ...

Իսկ մինչ այդ դու գեթ քայլիր իմ կողքից,
Որպես հրեշտակ` հրեշտակ լուսե,
Որի ստվերը կրքի գալուստ է,
Փեշի թրթռոցը մի հոգեխռովք:
Ամեն մի բառը մի Կտակարան,
Ո՛չ խաբկանքների, այլ գործող կյանքի,
Գեթ մի ժպիտը մի ամբողջ հույս է,
Դեղ ու բալասան`
Տկարությունից մեռնող հիվանդի.....

Ես` որպես մի խեղճ ու սովորական մի մահկանացու
Հանգիստ ու խաղաղ, վեհ կհեռանամ,
Եթե քո անունը Աստվածաշնչի
Գեթ մի սաղմոսում լո՜կ հիշատակվի:
Ու մինչ այդ դու իմ ծուռումուռ ճամփեքը
Քո աստվածային մեծությամբ պայծառ
Քի՜չ լուսավորի,
Որպեսզի հետո սերունդը ջահել
Հեշտ գծագրի այն դար ու թեքը,
Որ անցա մի կերպ`
Կառչելով կյանքիս ամեն մի օրից...

Իսկ մինչ այդ դու գեթ քայլիր իմ կողքից...

17.9.13

Լուսաբացից առաջ...

/«Կիսատներս» շարքից/

Չէ՛, ես գիտեմ,
Մի օր՝
Առավոտյան ծեգին,
Էն չաղ բժշկուհին,
Որ գործի է գալիս
Կիսաքսված,
Լուռ, առանց հուզմունքի,
Իր ձեռագրով ծուռտի,
Ինչ-որ թղթի վրա
Կարձանագրի.

Մահը վրա հասավ
Լուսաբացից առաջ...

09.09.13թ.
Լուսաբացից առաջ

Մա՞յր , թե՞ հայր…

Մոր դերի մասին կյանքում շատ է խոսվել ու խոսվում, մայրը սրբացվում է, բոլորս հիանում ենք երեխային ուղղված մոր հայացքով, այն շարունակ պատկերում ենք կտավների վրա, նույնացնելով Աստվածածնի հետ, ավելին, մի սրբազան երկյուղածությամբ դարձնում ենք բացարձակ սիրո մարմնավորում:
Լիակատար մայրությունը հաջողությամբ մեջտեղից վերացնում է հորը, ասես երեխային լույս աշխարհ բերելը մի վերջնական նպատակ ունի, որն ավելի շատ նպատակ է քան սկիզբ:
Իսկ հա՞յրը: Նրան միշտ թերագնահատում են, որովհետև նրա դերը թվում է ավելի հեշտ, որովհետև ծննդաբերության ցավեր չի կրել, որովհետև այդ ծնունդը նրա համար միայն մի փոքրիկ հաճույք է եղել, իսկ մայրությունը կնոջ համար մի ծանր պարտականություն կատարել է:
Մայրը նա է, ով «ունենում է», հայրը նա է, ով «շինում է», որպեսզի մայրը ունենա:
Ըստ իս այդ «շինելու», ստեղծելու մեջ ավելի շատ երջանկություն կա, քան ունենալու:
«Մարմինն է իմ մարմնից»,- ասում է մայրը: «Իմ արյունն է»,- ասում է հայրը: Ուշադիր եղեք այդ պահին, ու կտեսնեք թե ինչքան երկյուղախառը ցանկություն կա այդ խոսքերում ու բորբոքուն կրակ` աչքերի մեջ:
Մոր հայացքը հիանում է իր ունեցածով: Հավանաբար սրանում է Մոր սիրո ցայտուն լինելու գաղտնիքը, իսկ հայրը երեխա չունի, նա երեխայի պահեր ունի: Հայրը երեխայի հետ երեխա է դառնում, իսկ երեխայի զգացմունքները դժվար է հասկանալ, նա միայն արտասվել ու ծիծաղել գիտի դեռ ու այն էլ շատ հախուռն: Նույն կերպ և հայրը: Հոր հայացքը բաղկացած է խաղից, և ամբողջովին փոխակերպումների մեջ է, այդ հայացքի մեջ կարող է լինել նաև խանդ երեխայի նկատմամբ, որին գնել է գնացք, որ ինքը երբեք չի ունեցել: Հայրը մեծ երեխա է:
Ինչևէ, մայրն անվիճելիորեն մայր է, իսկ հայրը ծագման ակունքն է` պոտենցիալ լինելիություն...
06.05.2010թ.

1.9.13

Անհանգ

/«Կիսատներս» շարքից/

Կյանքում ամեն մի փոթորկից հետ
Ալիքներն ասես ավլում են ափից
Հարազատ մարդկանց ոտնահետքերը…

Մակընթացության ժամանակ հոգիդ
Լուռ շոշափում է կյանքիդ ափերը,
Հիշողության մեջ դաջելով ասես
Նրանց քայլերը…

Ու տեղատվության պահերին սիրտդ
Քաշվում է իր մեջ, մի բուռ է դառնում
Կարծես մի վերջին փորձն է անում
Մտքում պահելու
Ոտնակոխ եղած
Ափիդ ստվերը...

Քեզ հույս ես տալիս,
Որ նրանց մի օր
Երկիրը կլոր
Կստիպի հետ գալ
Ափերիդ վրա,
Ու սրտի՛դ վրա
Իրենց իսկ թողած
Ոտնահետքերով…

01.09.2013, 05:21