/"Կիսատներս" շարքից/
Օտար երկինք է
Իմ գլխի վերև
Ու օտար աստղեր:
Օտար լուսինն էլ
Խնդնում է վրաս
Ու հարց է ուղղել.
- Էս ո՜ւր էս ընկել
Ո՞վ է քո սերը,
Ո՞ւմ ես կարոտել
Ի՜նչ ծնող, ի՜նչ մեր
Ու ի՜նչ ընկերներ
Եվ ընդհանրապես
ի՜նչ ես դուրս տալիս
Դու այս կողմերում
Ի՞նչ ես կորցրել....
Սատանան տանի
Ինչ էլ մի գտա՜վ
Թույլ տեղիս կպավ....
- Կա՛ց այ անիրավ,
Ամբողջ աշխարհին
մի՞թե մի հատ չես
Էդ դեպքում ո՞նց է,
Որ օտար եմ քեզ....
Դու ինձ չե՞ս տեսել
Իբր չե՜ս հիշում
Ախր միասին
Ինչքա՜ն ենք քայլել
Թե՞ էն ժամանակ
Ես օտար չէի
Մի րոպե՜, էդ ո՞ւր,
Էդ ո՜ւր ես չքվում,
Ո՞ւր ես ամոթից
Երեսդ փակում.....
Լսե՛ք օտարներ
Օտար քաղաքի,
Որ ձեր հարազատ,
Ինձ օտար երկրում
Լուսինն ամոթից
Երեսն է ծածկում
Փախչում ինձ նման
Քոչվոր օտարից
Հետս ծիծաղեք,
Չարտասվե՜մ նորից.....
No comments:
Post a Comment