Երբ կխամրեն քո աչքերը,
Քաշելով դանդաղ քո վրայից
Շղարշի նման գեղեցկությունդ,
Երբ քեզանից հոգնած
Քո իսկ թոռները
Հոգոց կհանեն տալով անունդ,
Երբ արդեն թոշնած ու կնճռոտ ձեռքերդ
Ծալելով ցամաքած ու կախ կրծքերիդ,
Կնայես հեռուն ու հին օրերդ
Հեքիաթ կթվան մանուկ օրերիդ,
Գիտցիր որ այդժամ
Եթե չեմ փտում խորքերում երկրի,
Ապա մի կորած ու մութ անկյունում
Այս խենթ աշխարհի,
Ծխախոտից դեղնած ձեռքերով
Շոյելով երկար մորուքս գջլոտ,
Էլի ու էլի քեզ եմ ես տենչում,
Թեկուզ և ձայնդ խռպոտած լինի
Ու մաշկ մոմե` թոշնած, կնճռոտ,
Թեկուզ շուրթերդ էլ ուժ չգտնեն
Որ ժպտան կրկին,
Միայն հայացքդ կրկին ու կրկին
Մեր հին օրերի կրակով փայլի...
Այդժամ, սիրելի՛ս, աղջկա նման
Սպիտակ մազերդ ականջիդ հետև
Քաշիր մատներով
Ու հին օրերից մի երգ դնդնա,
Իսկ ես խենթ քամուց ձայնդ առնելով
Հոգնած կփռվեմ ասվալտի վրա,
Գրկելով պայծառ քո մարմնի տեղակ
Մեն ու միայնակ կետ աչքով փայլող
Մի լապտերի սյուն,
Կմտնեմ հանգիստ խոր ու երկար քուն
Իսկ դու լուռ նայիր ու զննիր հեռուն,
Երբ մենք ջահել էինք,
Ինչքա՜ն հույսեր էինք այնտեղ փայփայում,
Ինչքա՜ն անցավ էր դիտել մեզ համար
Թռչունների չուն...
No comments:
Post a Comment