Միայն քեզ եմ ես աղոթում,
Քո հրաշքին անպատիր,
Հայտնվիր սև անապատում,
Ամոքիր ու ազատիր....
Վահան Տերյան
Դեռ դողում է անունը քո պաղ շուրթերիս,
Ինչպես գարնան նորելուկ ծիլի
Շրթին է դողում նրբախաղ քամին,
Ամբողջ աշխարհին որպես ավետիս
Մեղմ շշնջալով,
Թե ուր որ է պիտի պայթի
Բնության մի խենթ հրավառություն,
Հազարագույն կրակներով պիտի կրկին
Երկիրը գերի միատոն երկնին....
Դե ինչ, մոտեցիր, ու զգա համը քո իսկ անվան,
Քո շուրթերով զգա դողը իմ շուրթերի,
Թող անունդայրվող կնիքի նման,
Սփռեմ մարմնին քո անթերի:
Թող շուրթերս հալվեն այրվող քո այտերին,
Խենթ հեշտանքից պայթեն կրկին,
Արնահոսեն` քամելով ինձ,
Թե չէ մի օր կխեղդեն իմ կրքերը ինձ....
Դե ինչ, արի ու քամիր ինձ քո հայացքով,
Կամ.... ազատիր քո անունից....
Դեռ դողում է անունը քո պաղ շուրթերիս…
No comments:
Post a Comment